2 weken met Mama

Dinsdag 22 juni.
Vandaag naar Suriname. Mijn vlucht vertrekt om 9.00 uur Ned. tijd, om 13.00 uur plaatselijke tijd land ik op Zanderij. Het duurt even voordat ik mijn koffer heb, maar om kwart over twee sta ik eindelijk buiten. De bekende tropische hitte komt me tegemoet. Achter de afrastering zie ik Sanne zwaaien, en ik ren naar haar toe. Ik ben blij haar te zien! Met de taxi rijden we naar de Mingdoelmanstraat, ons adres voor de komende twee weken. Sanne heeft al een heel programma in elkaar gezet, dus we zullen ons niet vervelen. Ook zal zij nog het nodige moeten doen voor school, momenten die ik kan gebruiken om heerlijk uit te rusten, te lezen etc.
Als eerste zullen we op woensdag 23 juni vertrekken naar Matapica. Het is een plek waar veel schildpadden aan land komen om eieren te leggen.
De rit er naar toe is al een beleving op zich. Een groot deel gaat per boot. We varen door een moerasgebied, en het is er prachtig. Een deel lijkt een beetje op de Biesbosch, verder komen we door een groot vennengebied, met velden van waterlelies. Hier en daar zien we ook mangrovebos. Eenmaal in Matapica lummelen we de dag door in een hangmat met ’n boek. Dit is volgens mij zoals vakantie bedoeld is. ’s Avonds maken we een strandwandeling, op zoek naar schildpadden. We zitten aan het eind van het legseizoen, en dat is te merken. We zien één [soep]schildpad, die haar nest al aan het dichtmaken is. Ook een [leatherback]schildpad op terugtocht wordt gesignaleerd. Verder geen grote activiteiten op het strand, helaas. Wel staan we plotseling midden tussen de kleine schildpadjes, achter onze rug is en nest uitgekomen. We nemen er ’n paar mee, zodat we die de volgende dag kunnen fotograferen voordat ze in zee worden gezet.
Helaas zien we ook op donderdag geen schildpadden. We zetten de jonkies bij de zee, en dapper gaan ze het wilde water in. Echte een mooi gezicht. Tegen het middaguur doen we de bootreis in omgekeerde richting, opnieuw geniet ik. Eenmaal terug ik Paramaribo gaat Sanne voetballen kijken, ik blijf lekker in het appartement.
Vrijdag 25 juni gaan we naar de stad om Carlijn te ontmoeten. Zij werkt in het ziekenhuis, en meldt dat ze vanaf een uur vrij is. We gaan “gewoon winkelen” en drinken lekkere ijskoffie. Om vijf uur vertrekt Carlijn richting Lelydorp, nadat we een afspraak hebben gemaakt om a.s. zondag bij haar op bezoek te komen.
Zaterdag 26 juni: vandaag hebben we een afspraak met Shanta en Moon, we gaan met hun naar de bekende Colakreek. Dit is en zwemgebied net achter Zanderij, dus een behoorlijk eind rijden van Paramaribo. Het eerste deel doen we met het openbaar vervoer. Vanaf de Mon Plaisirweg [ongeveer ’n half uur met de bus] gaan we met de auto. Vanaf daar is het nog wel bijna een uur rijden. Eenmaal bij de Colakreek duiken we in het [inderdaad colabruine] water. Heerlijk verfrissend. Sanne en ik hebben gelukkig een boek bij ons, want verder is er niet veel te beleven. Shanta heeft voor heerlijk eten gezorgd. Om half vijf worden de spullen ingepakt en rijden we terug. We worden - heel luxe - door Shanta bij ons appartement afgezet.
Zondag 27 juni: vandaag gaan we naar de schoonfamilie van Carlijn. We zullen elkaar ontmoeten bij Lelydorp, dus we vertrekken al vroeg met de bus. Onderweg stoppen we nog even bij de zondagsmarkt. Bij Lelydorp ontmoeten we Carlijn en Jean Pierre. We stappen in de auto, en tot onze verassing gaan we niet naar het huis van J.P., en ook niet direct naar Witzantie, waar ze een stukje grond hebben. We rijden bijna 2 uur en komen uit bij het Brokopondomeer, het grote stuwmeer [volgens Sanne zo groot als de provincie Utrecht, J.P. weet niet hoe groot het is]. Hiervoor heeft men een aantal jaren geleden een aantal dorpen opgeofferd, en er is een grote krachtcentrale gebouwd. Veel mensen zijn er niet, er is ook niet veel te doen. Er zijn ’n stuk of 5 Chinese vissers, meer niet. Na 20 minuten rijden we het hele stuk weer terug, en komen dan uiteindelijk bij Witzantie aan. We worden hartelijk begroet door Joan en Roël.
We hangen wat in de hangmat en lezen wat. Om half vijf gaan we weer richting P.bo.
Op maandag 28 juni gaan we naar de Jodensavanne. We worden om 9 uur bij ons appartement opgehaald. Eerst gaan we met de auto, daarna met de boot over de Surinamerivier. Onderweg zien we diverse bezienswaardigheden. Ook stoppen we om te lunchen en te zwemmen bij Ayo. De Jodensavanne is en oude plantage, vroeger eigendom van Portugese joden en hun [ook joodse] slaven. De synagoge is helemaal verwoest. Ook is er een verwaarloosd kerkhof. Het ziet er allemaal een beetje triest uit.
De terugvaart onder een dreigend wolkendek houden we gelukkig droog. Achter ons valt de regen. Op de verjaardag van Lennard, dinsdag 29 juni doen we niet zoveel. Sanne is een groot deel van de dag niet thuis. ’s Avonds gaan we uit eten met Carlijn en J.P. in een heel luxe restaurant: the garden of Eden. Ook op woensdag doen we niets spectaculairs, Sanne werkt voor school, en ’s avonds gaan we met de 2 klasgenoten van Sanne “hotpotten”, wat zoiets is als chinees fondue. Donderdag 1 juli is het Keti Kotidag. Dit is “De dag van alle vrijheden”. In het centrum van P.bo is een braderie. Dit komt neer op zo’n 50 kraampjes waar ze ongeveer hetzelfde verkopen: hetzij houten sierraden en creoolse doeken, hetzij etenswaren en schaafijs. We lopen wat rond, en ik bewonder de fraai uitgedoste dames. Ik zie veel vrouwen in de bekende “tante Es”-jurken. Ook heel kleine meisjes worden zo aangekleed. Helaas zie ik ook wanstaltig dikke konten en hangbuiken in te kleine leggings, met bijbehorende borsten in veel te kleine hemdjes.
Vrijdag 2 juli: vandaag gaan we op trip naar Menimi. We hebben besloten om te gaan vliegen. De weg er naar toe is erbarmelijk slecht. Helaas kunnen we alleen de heenreis per vliegtuig, want we gaan terug op zondag en dan wordt er op deze bestemming niet gevlogen. We melden ons om tien uur op het kleine vliegveldje Zorg en Hoop. We zullen om elf uur vliegen. Helaas wordt dit twaalf uur, zonder uitleg of verontschuldiging. Het blijkt dat we in een superklein vliegtuigje zullen vliegen. Er kunnen naast de piloot nog 4 passagiers mee. Het is een geweldige vlucht. We vliegen op zo’n 750 m. hoogte. De vlucht duurt bijna een uur, en Sanne en ik genieten met volle teugen. We landen op een grasveldje, waar we ontvangen worden door dhr Mandje, de eigenaar van Menimi. [Menimi betekent: herinner mij.] Het is een mooi stukje land aan de boven -Surinamerivier. Hij heeft plaats voor 45 gasten, nu zijn we met z’n zessen. Wij hebben een klein hutje, met een 2persoons en een 1persoonsbed. Douche en toilet zijn 15 meter verderop. De omgeving is prachtig, en daar moet Mandje het dan ook van hebben. Helaas is het nu regenseizoen, dus de rivier staat heel hoog. Een groot deel van zijn erf staat onder water. We kunnen niet echt lekker zwemmen in de rivier. Bij laag water liggen er rotsblokken droog, waarop je kunt liggen en waarbij je kunt zwemmen.
Op zaterdag gaan we het geboortedorp van Mandje bezoeken: Goejaba. Het is het grootste dorp aan de rivier, 1200 inwoners. Er staan 2 scholen, verder is er niets. Ik verbaas mee opnieuw over de verschrikkelijke rommel waarin deze mensen leven. Het erf van bijna elke hut ligt bezaaid met afval, zowel plastic flesjes als kalebasschillen, kokosnoten etc. Bij de weinige hutjes waar we binnen kunnen kijken is het niet veel anders, de rotzooi van buiten lijkt zich binnen voort te zetten. Er is een dorpskraan, geschonken door een aantal Rotaryclubs, maar de vrouwen doen hun was èn afwas in dezelfde rivier als waarin ze hun behoefte doen en hun kinderen zwemmen. Gelukkig is dit dorp helemaal niet ingesteld op toeristen, dus worden we met rust gelaten.
Op zondag is de terugreis. Eerst 'n uurtje per boot, daarna 5 uur in een bus over een slechte weg vol gaten. Om vijf uur zijn we weer terug in ons appartement.

Komende dagen gaan we nog de laatste spullen kopen en dan.... Zit het er alweer op. De 5 maanden zijn ontzettend snel gegaan maar ik heb van iedere minuut genoten. Een geweldige ervaring!!

Tot binnenkort.

Liefs
Els en Sanne

Paradise Island

Paradise Island.

Hèhè eindelijk weer even tijd gevonden om een blog te schrijven. Ik heb het op dit moment erg druk met het afronden van mijn schoolopdrachten dat ik begin van de week geen tijd had.
Afgelopen vrijdag werden we ‘s morgens om acht uur opgehaald door de bus om naar Paradise Island te gaan. Paradise Island is een eiland op het Brokopondomeer. Paradise Island had ik gekozen om te gaan doen omdat ik een keertje een luxe trip wilde en ik eigenlijk naar Curaçao zou gaan maar dit niet door kon gaan omdat mama op vakantie naar Suriname komt.
Het Brokopondmeer is ongeveer net zo groot als provincie Utrecht. Met de bus hebben we ongeveer 2 uur gereden toen we aankwamen bij de stuwdam. Hier zijn we overgestapt in een bootje en zijn we gaan varen op het Brokopondomeer. Op het Brokopondomeer steken allemaal doden bomen boven het water uit omdat ze dit gebied onder water hebben laten lopen. Een heel mooi gezicht maar de bootsman moet wel goed opletten waar hij vaart omdat er ook bomen net onder water staan. Halverwege moesten we een keertje stoppen omdat de boot een beetje lek was. Vanaf dat moment moesten we nog een half uurtje varen en kwamen we aan op Paradise Island. Wat een schitterend eiland. Er woont niemand op dat eiland en het uitzicht is echt schitterend. Nadat we onze bedden hadden opgemaakt zijn we een rondje gaan lopen over het eiland. Op het eiland was een zwembad en als je daarin lag heb je een schitterend uitzicht over het Brokopondomeer. Na de wandeling (die overigens niet heel lang duurde omdat het eiland niet zo heel groot is) hebben we gegeten en hebben we naar zonsondergang gekeken. Daarna ben ik gaan douchen en hebben we lekker wat gedronken bij het kampvuur voordat ik ging slapen.
De volgende morgen werden we om 9 uur opgehaald om met de boot naar het marondorpje Bekiokondre te gaan. Hier hebben we een rondleiding gehad (die niet zo lang duurde aangezien we op het heetst van de dag er waren). Na de dorpswandeling zijn we naar Bakaboto gegaan om in de stroomversnellingen te zwemmen. Heerlijk zo’n verkoeling na de wandeling. Hier zijn we ongeveer 1 uurtje gebleven en toen gingen we weer terug naar Paradise Island. Hier hebben we eerst geluncht en daarna ben ik met de boot mee gegaan om hout te halen en te vissen. Terwijl de mannen bezig waren heb ik samen met nog een meisje heerlijk in de boot gezeten om te lezen. Na een tijdje had ik het zo warm dat ik ben gaan zwemmen. Het water was zo helder dat je de vissen om je heen kon zien zwemmen. Als ik lang stil stond kwamen de visjes ook naar je toe gezwommen en knabbelde aan je been. Dit was zo’n gek gevoel, het leek wel of ze kleine stroomschokjes gaven. Heel apart!! Na het zwemmen zijn we weer met de boot terug gegaan. Terug gekomen hebben we gegeten en hebben we ’s avonds nog gezellig bij het kampvuur gezeten voordat we gingen slapen. De volgende morgen hadden we ’s morgens vrije tijd en konden we doen wat we wilde. Ik heb lekker liggen zonnen. ’s Middags gingen we na de lunch weer met de boot terug. Helaas regende het het eerste halfuur en was ik helemaal doorweekt (de regenjas die ik had geleend had niet echt goed zijn werk gedaan helaas) maar gelukkig werd het weer droog en ben ik enigszins droog de bus in kunnen stappen die ons terug naar Paramaribo zou brengen. Ik heb echt een heerlijk weekend gehad. Ik ben nog nooit zo uitgerust teruggekomen van een tripje!!! Heerlijk gewoon.

Voetbal.
Zoals jullie ook wel weten moest afgelopen maandag Nederland voetballen. Voor ons begon deze wedstrijd al om 8.30 en helaas had ik geen vrije dagen meer. Maar gelukkig hebben ze in de gevangenis ook televisies en heb ik de wedstrijd bij de cipiers kunnen kijken. Erg leuk dat ik na de wedstrijd door alle Surinamers werd gefeliciteerd met de overwinning.
Dinsdag ben ik de wedstrijd van Brazilië in een Braziliaans eetcafé gaan kijken. Heel erg gezellig was dat.

Beoordeling.
Dinsdag heb ik mijn beoordeling gehad van mijn stage. Gelukkig zijn ze heel tevreden over mijn werk en mijn inzet. Uiteindelijk zal ik een eindbeoordeling vanuit school krijgen waarbij er gekeken gaat worden naar de stage en de ingeleverde opdrachten. Komende weken nog flink werken aan de opdrachten en dan zit het er alweer op.

Volgende week dinsdag is mijn laatste stagedag en komt mama hier op vakantie. Ik heb er super veel zin in!! We gaan nog een aantal tripjes doen en vooral genieten van de laatste 17 dagen!!

Komend weekend ook nog een trip. Dan ga ik naar Bigipan. Ik zal proberen om dit maandag online te zetten.

Tot de volgende blog!
Liefs
Sanne

Isadou en JawJaw

Op vrijdag zouden we om acht uur opgehaald worden met een busje om te vertrekken naar Isadou. Helaas werden we een half uurtje later opgehaald (dit was de eerste keer dat ze te laat waren). Nadat we met z’n drieën waren opgehaald hebben we nog 2 andere meiden opgehaald en toen konden we weg. Na 1 uur rijden zijn we gestopt en hebben we heerlijke broodjes met ei gegeten en zijn we weer verder gereden. Helaas was de Airco in onze bus stuk waardoor het bloedheet was. Voordat we de Bauxiet weg op gingen wilde de chauffeur eerst de Airco maken omdat hij niet met open ramen deze weg wilde rijden. Dus na een pauze van ongeveer 1½ uur gingen we weer op weg. Niet dat de airco het nu wel deed want na 5 minuten was het alweer gestopt met het blazen van koude lucht. Gelukkig mochten we toen de ramen wel open zetten zodat het nog een beetje afkoelde in het busje. We hebben met dit busje gereden tot aan Atjonie (dit heeft ongeveer 6 uur geduurd). De weg ernaartoe was vol hobbels en kuilen dus een erg rustige rit was het niet. In Atjonie aangekomen stond daar een boot klaar die ons naar het eiland Isadou zou brengen. De bootrit duurde ongeveer een half uur en toen kwamen we aan op Isadou. De reis naar Isadou was echt schitteren! Overal liggen er stenen die uit het water komen. Een heel mooi gezicht. Gelukkig stond het water niet te hoog dus hebben we nog veel stenen kunnen zien liggen. Als het water heel hoog is zie je dus helemaal niks. Een meisje uit mijn huis zei dat het 2 weken ervoor 1 meter hoger was. We hadden dus geluk. Isadou is een vakantie eiland waar alleen maar hutjes staan waar je in kunt slapen. Toen we aankwamen hebben we eerst gegeten en daarna zijn we in het water gegaan. Heerlijk om na een lange busreis in het koude water te gaan. Na het zwemmen hebben we onze kamers op orde gemaakt (HEERLIJK na 4 maanden weer eens in een 2-persoons bed). Hierna hebben we gezellig wat gedronken en zijn we naar bed gegaan.
Zaterdag zijn we rond 9.00 opgestaan en hebben we ontbeten. Daarna hebben we onze bikini’s aangetrokken en hebben we heerlijk in het water gelegen. We moesten wachten op een andere groep voordat we naar het Marondorpje Jawjaw. Helaas hadden hun onderweg autopech gehad waardoor dit wat langer duurde dan normaal. Toen de andere groep er was hebben we geluncht en zijn we met de boot naar JawJaw. Dit eiland ligt tegenover Isadou. JawJaw is een dorp waar de Marrons wonen. De wandeling door het dorp duurde ongeveer een uur waarbij we langs de school en de huizen hebben gelopen. Heel mooi om te zien hoe ze wonen. Eigenlijk bizar dat ze met zo weinig leven. Ik vond het echt heel leuk om die wandeling te maken.
Nadat we de wandeling hadden gemaakt zijn we weer terug gegaan naar Isadou. We zouden eigenlijk nog een boswandeling maken maar omdat die andere groep zo laat waren hebben we dit niet meer gedaan. Hier hebben we nog even lekker gezond en ’s avonds hebben we heerlijk kip van de BBQ gehad.
Op zondag hebben we ontbeten en konden we nog even in de zon liggen voordat we weer met de boot naar Atjonie zouden gaan. Dezelfde weg die we heen hebben gehad moesten we dus ook weer terug (met een busje waarvan de airco het niet deed). Op de terugweg zijn we ook nog langs de Stuwdam gereden en konden we zien waar het Brokopondo Stuwmeer lag. Ik heb echt een lekker rustig weekend gehad waar ik echt van genoten heb. Tot de volgende blog! Kus Sanne

Galibi

Hallo Allemaal. Hier weer een berichtje. Op stage gaat alles nog goed. Vorige week hebben we 2 dagen niet in de gevangenis mogen werken omdat de directeur van de gevangenis niet meer wilde dat stagiaires alleen met cliënten spraken. Onze stagebegeleider heeft toen alle sociaal ambtenaren op kantoor laten werken omdat hij het hier niet mee eens was. Het ging erover dat Stagiaires soms gevoelige informatie op de blog zetten. Mijn stagebegeleider heeft toen een gesprek met de directeur gehad en vanaf woensdag mochten we weer (zonder begeleiding) naar de gevangenis. Dit is dus de reden dat ik niet zo vaak over mijn stage in mijn blog schrijf. Ik ben dus niet alleen bezig met tripjes ik loop ook nog iedere week 4 dagen in de week stage ;-)
Zaterdagmorgen werden we om 8 uur opgehaald met de bus om naar Galibi te gaan. We gingen met een bus naar Albina en daar zouden we nog met een boot naar Galibi varen. De busrit duurde ongeveer 2½ en de bootreis nog een uurtje. Aangekomen op Galibi hebben we onze spullen op de kamers gezet en lekker geluncht. Na de lunch hadden we 2 uur vrije tijd en daarna werden we opgehaald om een dorpswandeling te maken. We zouden eigenlijk naar een dierentuin gaan maar dit ging helaas niet door omdat ze een paar dagen ervoor de dieren hebben laten ontsnappen en mishandeld. Heel jammer. Galibi is niet echt een groot dorp dus we waren zo weer terug bij ons huisje. Hier kregen we te horen dat we om half 8 opgehaald zouden worden om naar Frans Guyana te gaan om schildpadden te gaan kijken. We hebben tot die tijd ons vermaakt met kaarten. Om half acht stonden we klaar om te gaan. We gingen met de boot en dit duurde ongeveer een half uurtje. Op het strand aangekomen hadden we al vrij snel geluk. Er was een Leatherback op land gekomen. Het duurde ongeveer een uur voordat hij met zijn achterpoten een gat had gegraven. Echt een mooi gezicht hoe hij dit doet met zijn achterpoten. Lijken dan net twee scheppen. Hierna is ze begonnen met eieren leggen. Onze gids had een ei uit het nest gehaald om te laten zien hoe het eruit zag. Het lijkt op een pingpong bal maar dan een maatje groter. Jammer is dat je ’s avonds geen foto’s van de schildpad kunt maken omdat je niet mag flitsen. Door de flitslichten komen er geen schildpadden op het strand om eieren te leggen. Toen de schildpad het gat weer dicht aan het maken zagen we in een keer een heleboel kleine schildpadjes. Toen we gingen kijken waar ze vandaag kwamen zagen we dat er net een nest uit kwam. Je zag een heleboel kleine schildpadjes uit een gat komen. Heel mooi gezicht hoe ze dan de weg naar zee zoeken. Toen alle kleintjes hun weg gevonden hadden zijn we terug gegaan naar de boot. Terug gekomen hebben we nog wat gegeten en gedronken en zijn we naar bed gegaan. De volgende dag zijn we na het ontbijt weer met de boot gegaan. Onderweg zijn we nog gestopt bij Frans Guyana. Hier hebben we een rondwandeling door het dorp gehad en zijn we bij een oude gevangenis geweest. Heel raar als je daar ineens staat waar mensen Frans spreken en waar de auto’s weer gewoon rechts rijden. Ik vond het hier ook schoner dan in Suriname. Weer terug in Albina hebben we heerlijk geluncht voordat we weer naar Paramaribo reden. Ik vond het een leuk weekend alleen jammer dat je geen (mooie) foto’s kunt maken van de schildpadden. Volgend weekend heb ik niks gepland staan maar de drie weekenden erna staat: Bigi Pan, Paradise Island en Isadau. 22 juni is mijn laatste stagedag en dan komt Mama 17 dagen op vakantie. Tot de volgende blog.
Liefs Sanne

Matapica

Matapica.

Vrijdag ben ik met 2 huisgenoten naar Matapica geweest. Rond twaalf uur kwam de taxi die ons naar Leonsberg bracht. In de taxi begon het te regenen. Ik baalde op dat moment heel erg omdat ik weinig zin had om in het bootje weer helemaal doorweekt te worden. Aangekomen bij Leonsberg moesten we in een bootje (gelukkig overdekt) en staken we de Surinaamse rivier over naar New Amsterdam. Hier aangekomen werden we met de auto weggebracht naar een andere boot, gelukkig ook overdekt want het regende nog steeds :-(. Met deze boot moesten we de Commewijne rivier oversteken. Aan de overkant hebben we aan het water in een hutje geluncht. Onder het lunchen heeft het nog 2x heel hard geregend. Toen we vertrokken was het eindelijk droog. Gelukkig maar want we moesten vanaf hier drie kwartier vaten in bootjes die niet overdekt waren. De tocht naar het Matapicastrand was door allerlei kleine riviertjes met aan weerszijde moeras, een schitterende tocht. Bij Matapica aangekomen werd er ons meteen verteld dat er op dat moment een schildpad aan land was. We zijn toen snel naar de plek gelopen waar hij lag. Het was een Leatherback. Deze graaft zijn eieren ongeveer 80 cm in de grond. Hij lag daar en was met zijn achterpoten aan het graven. Op het moment dat hij aan het graven is moet je ervoor zorgen dat hij je niet ziet omdat hij anders stopt en weer terug naar zee gaat. Op een moment ging er iemand van het eiland kijken of hij al in trance was om eieren te leggen zodat we dichterbij konden komen. Dit was het geval dus konden we dichter bij komen. Een letherback schildpad legt tussen de 50 en 170 eieren waarvan er 85% uitkomt. Na ongeveer 9 weken komen de kleine schilpadjes naar boven en gaan dan de zee in. Als de schildpad klaar is met het leggen van de eieren maakt hij het gat weer dicht en gaat terug de zee in. Het was echt heel mooi om te zien dat hij eieren aan het leggen was en hoe hij het gat dan vervolgens weer dicht maakt. We zijn hierna teruggegaan naar onze slaapplaatsen. De bootsman was zo aardig geweest om onze bagage naar de overnachtingsplek te brengen. We hadden de keuze om in een tent te slapen of in onze hangmat. Omdat het die ochtend zo geregend had besloot ik om in de tent te slapen. We lagen aan het strand en dit was voor het eerst dat ik een strand in Suriname zag. Heel erg mooi!! Hierna heb ik mijn hangmat opgehangen om lekker tussen de bomen te leggen en te lezen. Heerlijk .
’s Avonds hebben we lekker bij het kampvuur gezeten en rond 22 uur werden we opgehaald om over het strand te lopen en naar schildpadden te zoeken. ’s Avonds mag je alleen over het strand lopen met een infrarood zaklamp dus als je een schilpad zag kon je niet heel veel zien. Al vrij snel kwamen we bij een vers spoor wat betekende dat er een schildpad aan land was gekomen om eieren te leggen. Het was een green turtle. Deze was zichzelf aan het ingraven om daarna te kunnen gaan leggen. We besloten om nog een stukje door te lopen. Onderweg stopte we nog bij oude nesten die uitgekomen waren om te kijken of er nog schilpadden waren die nog niet boven waren gekomen. In de eerste 4 nesten zaten alleen nog schillen in. Deze schil voelt net zo als een kapotte ballon. Bij het vijfde nest hadden we meer geluk en zaten er nog 4 schildpadjes in. Een schildpadje was gehandicapt want die kon 1 voorpoot niet gebruiken. De schilpadjes hebben we meegenomen in een emmer om de volgende morgen in zee te zetten. In totaal zijn we 5 schildpadden tegen gekomen. Bij de laatste wilden we blijven zitten om te kijken maar helaas had hij ons gezien en ging terug de zee in. Teruggekomen heb ik nog wat gedronken en ben ik lekker gaan slapen.
Zaterdag werd ik vroeg wakker en ben ik opgestaan. Na een uur kwam Ruben (touroperator) om te vertellen dat er verderop weer een schildpad lag. We zijn toen met z’n vieren gaan kijken en namen de kleine schildpadjes mee om ze vrij te laten. Ik vind het echt heel mooi om te kijken hoe de schildpad zichzelf ingraaft om de eieren te leggen en vervolgens het weer dicht graaft. De Kleine schildpadjes hebben we vervolgens op het strand los gelaten zodat ze naar zee konden lopen. Alleen de schildpad met de handicap lukte niet om zelf naar zee te kruipen dus hebben we deze geholpen zodat hij met de zee meegevoerd werd. ’s Middags hebben we lekker aan het strand gezeten en zijn we rond 13 uur weer met het bootje mee terug gegaan. Ik heb echt een heel leuk weekend gehad!
Tot de volgende blog! Liefs Sanne

Blanch Marie.

Zondag morgen werden we om 7.30 uur verwacht bij het Vat (Café). Hier stond een bus klaar die ons naar Nickerie zou brengen. De busreis duurde in totaal ongeveer 4 uur en in Nickerie stond een boot klaar die ons verder zou vervoeren naar Apoera. De hele busreis was het droog gebleven en op het moment dat we de boot ingingen begon het te regenen. Niet fijn om drie uur in een boot te zitten met regen. De reis ernaar toe was dus niet echt leuk. Maar eindelijk kwamen we op Apoera aan (helemaal doorweekt want een poncho houdt ook niet alles tegen). Na een heerlijk kopje warme thee heb ik mijn hangmat opgehangen en heb ik al mijn natte spullen opgehangen in de hoop dat het nog een beetje droog zou worden. ’s Avonds hebben we gezellig gezeten en spelletjes gedaan.
Maandag vertrokken we rond 10 uur om naar de Blanche Marie vallen te gaan. De rit zou ongeveer 2.5 uur duren. Na ongeveer 1.5 uur rijden reden we een klein paadje in. Dit is de enige weg naar de waterval. Na ongeveer 1 km rijden moesten we stoppen omdat er een boom over de weg lag. Normaal hebben ze altijd een kettingzaag bij zich om deze weg te zagen maar helaas vandaag niet. Ze hebben deze boom dus met een soort mes weg gehakt. Eindelijk na een half uur konden we weer verder maar helaas we waren nog geen 500 meter weg of er lag nog een boom over de weg. Deze werd ook weer weggehakt en zo konden we na een half uurtje weer verder. Maar helaas nu ook weer na een aantel meter een mooie boom over de weg. Deze werd ook weer weggehakt en eindelijk konden we weer verder rijden. Gelukkig zijn we hierna geen bomen over de weg meer tegen gekomen en reden we in een stuk door. Onderweg heeft de gids nog een Kaaiman gevangen die in een plas aan het zwemmen was. Hij heeft de mond dicht geplakt en meegenomen. We kwamen aan bij een hutje waar we hebben gegeten. Hierna hebben we de kaaiman weer vrijgelaten (Nadat iedereen met hem op de foto is geweest). Na de lunch moesten we nog 1 Km lopen om bij de Blanche Marie vallen te komen. Onderweg hoor je de waterval al vallen. Schitterend geluid. Daar aangekomen heb ik echt genoten. Heel mooi om de waterval te zien. We hebben daar onze zwemkleren aangetrokken en hebben we in het water gelegen. Na een half uurtje zijn we weer vertrokken. Ik heb echt genoten van de Blanche Marie. Heerlijk in het water gelegen en gekeken hoe mooi het was. Gelukkig is het ook deze dag droog gebleven en hebben we kunnen genieten van het weer.
Dinsdag was het weer een regenachtige dag. We zijn als eerste naar een oud treinstation gereden. Dit gebouw met bijbehorende treinrails zijn gebouwd om bauxiet te vervoeren van het bakhuisgebergte naar Apoera. Helaas bleken bauxietmaatschappijen niet geïnteresseerd te zijn waardoor deze rails nooit in gebruik is genomen. Zonde dat een goed station en bijbehorende rails niet gebruikt worden. Na een bezoek aan het station zijn we naar een indianendorp gegaan. Hier konden we sieraden kopen. Na dit bezoek zijn we teruggelopen, hebben ons opgefrist en zijn naar het centrum van Apoera gelopen. Apoera is de enige stad in het binnenland van Suriname die niet spontaan ontstaan is. Apoera moest het belangrijkste havenstad worden. Helaas is dit niet gelukt. We hebben een rondje in het dorp gelopen, wat gedronken en zijn toen terug gegaan.
Op woensdag zijn we weer terug gegaan richting Paramaribo. Gelukkig was het droog waardoor de bootrit een stuk fijner was. Ik heb echt 4 hele leuke dagen gehad. Heerlijk om in de natuur te zijn.

Koninginnendag.
Op koninginnendag werd er speciaal voor de stagiaires een feest georganiseerd bij Zus&zo. Er stond een DJ te draaien (met Hollandse muziek) en er waren Hollandse hapjes (Zuurkoolstamp ). Het was wel leuk maar ik heb toch wel echt koninginnendag gemist die in Nederland wordt gevierd. (Maar volgend jaar ben ik weer van de partij). ’s Avonds ben ik naar het Torarica hotel geweest waar de dijk een optreden heeft gegeven.

Dag van de Arbeid.
Op zaterdag was alles in Paramaribo gesloten omdat het de dag van de arbeid hier een feestdag is. Ik ben met twee andere naar de waterkant geweest. Hier stonden een aantal kraampjes waar eten, sierraden en speelgoed verkocht werden. Verder was er een trimloop. We zijn langs de kraampjes gelopen en hebben hierna gezellig aan de waterkant gezeten. In totaal waren er ongeveer 10 Nederlanders. Heel leuk om tussen de Surinamers te zitten. ’s Avonds was de uitreiking van de trimloop en was er een groot podium waar muziek was. Ik heb een hele gezellige dag gehad.
Tot de volgende Blog. Liefs Sanne

Helaas geen bruiloft.

Hallo Allemaal,

Hier een kort berichtje van mij uit Suriname.
Afgelopen weekend zouden we naar een Hindoestaanse bruiloft gaan maar helaas is dit niet door gegaan (de bruiloft wel maar wij zijn niet meer gegaan). De mensen die ons op zouden halen deden dit in eerste instantie als vriendendienst. Maar toen we donderdag belde om de laatste afspraken door te spreken wilde ze per persoon 100 SRD. Dit zou hen dus 800 SRD opleveren. Ze zeiden dat het voor de benzine was maar op en neer naar Nickerie is maar 100 SRD. Beetje veel voor benzine dus. We hebben toen met z’n achten besloten dat we dan maar niet zouden gaan en we maar gingen zwemmen het weekend. Wel jammer want ik denk niet dat ik nog een keer zo’n kans krijgt om een bruiloft mee te maken. Helaas kon het zwemmen ook niet doorgaan omdat het vorig weekend heel het weekend heeft geregend. Het schijnt dat we nu in de grote regentijd zitten en als het hier regent dan regent het nu ook hard en lang. Het heeft zo hard geregend dat het water in de straat bij ons voor aan de straat tot aan onze enkels kwam.
Ik heb dus afgelopen weekend niet veel gedaan. Maar dat is ook wel een keertje lekker.
Op stage heb ik het deze week lekker druk gehad. Ik heb een aantal gesprekken met cliënten kunnen voeren. Hierdoor gaat de dag wel lekker snel. De gesprekken gaan steeds beter. Ik heb ook een cliënt uit Brits Guyana waarvoor ik heel veel moet regelen. Geeft wel een goed gevoel dat ik echt iemand kan helpen. Op dit moment is hij afhankelijk van mij omdat hij (nog) geen contact heeft met mensen van buitenaf omdat hij nog een arrestant is. In Suriname mogen arrestanten de eerste 3 maanden geen contact zoeken met mensen van buiten. Op dinsdag heb ik een gesprek gehad met een moeder van een arrestant. Dit gesprek ging ook goed. Hierna heb ik het voorlichtingsrapport voor de rechter af kunnen maken. Op sommige dagen heb ik niks te doen op stage en op andere dagen is het wat drukker. Wat ik vervelend vind is dat we te weinig ruimte hebben om de gesprekken te voeren. We moeten soms twee kamers delen met 6 personen.
Zaterdag gaan we waarschijnlijk naar Colacreek. Colakreek heeft zijn naam gekregen omdat het water een bruinzwarte (cola) kleur heeft. Ik ben heel benieuwd hoe het is.

Volgende week zondag ga ik 4 dagen op trip naar Blanche Marie. Ik heb er super veel zin in. Ik zal jullie daarna weer op de hoogte brengen hoe het is geweest.